1960-1969

1960 r.

31 lipca – 7 sierpnia 1960 r.

Kongres Eucharystyczny w Monachium. Polska Parafia zorganizowała Wystawę Sztuki Religijnej i Wydawnictw Katolickich przedstawiających dzieła artystów emigracyjnych z Niemiec, Londynu i Paryża. Monachium reprezentowały prace malarskie pani Stanisławy Mikiciuk (1903-1997).

1964 r.

Nowy Delegat Prymasa Polski ds. Duszpasterstwa Emigracji

Ks. biskup Władysław Rubin (1917-1990), po śmierci ks. arcybiskupa Józefa Gawliny (1892-1964), opiekuna polskich uchodźców w świecie, został Delegatem Prymasa Polski ds. Duszpa-sterstwa Emigracji. Na zdjęciu: wizyta ks. biskupa Władysława Rubina w Polskiej Parafii w Monachium. Od le- wej: ks. biskup Władysław Rubin, ks. infułat Edward Lubowiecki i ks. prałat Paweł Kajka, prob. Polskiej Parafii.

Ks. Kardynał Władysław Rubin

Kardynał Władysław Rubin urodził się 1917 r. w Tokach koło Zbaraża. Uczęszczał do gimnazjum w Tarnopolu, które ukończył w 1935 r. Po zdaniu egzaminu dojrzałości wstąpił do seminarium duchownego we Lwowie. Przerwał jednak naukę w seminarium i wstąpił do Szkoły Podchorążych w Tarnopolu, następnie studiował na Uniwersytecie Jana Kazimierza. Po wybuchu II wojny światowej uczestniczył w kampanii wrześniowej, po czym próbował przedostac się do Rumunii, jednak został schwytany przez Sowietów i uwięziony. Był przerzucany z więzienia do więzienia, w końcu zesłany do Archangielska i przydzielony do ciężkiej pracy przy karczowaniu lasu. Po powstaniu Armii Andersa wstąpił w jej szeregi. Po opuszczeniu Rosji skierowany do Bejrutu, gdzie ukończył studia teologiczne w Uniwersytecie św. Józefa. 30 czerwca 1946 otrzymał święcenia kapłańskie w Bejrucie i został duszpasterzem uchodźców polskich, a szczególnie młodzieży i studentów. Następnie udał się na studia do Rzymu (1949-1952). Uzyskał doktorat z prawa na Uniwersytecie Gregoriańskim. Ukończył też Studia Rotalne. W 1953 mianowany przez Kongregację Konsystorialną duszpasterzem Polaków. Następnie objął stanowisko rektora Kolegium Polskiego w Rzymie. Pełnił tę funkcję w latach 1959-1964. Papież Paweł VI mianował go w 1964 biskupem sufraganem archidiecezji gnieźnieńskiej. 29 listopada 1964 otrzymał sakrę biskupią z rąk kard. Wyszyńskiego, abpa Karola Wojtyły i bpa Stefana Bareły. Po śmierci bpa Józefa Gawliny delegat prymasa Polski Stefana Wyszyńskiego do opieki nad emigracją i uchodźstwem polskim (1964- 1980). Objął stanowisko rektora kościoła i hospicjum św. Stanisława w Rzymie. Mianowany sekretarzem generalnym Synodu Biskupów. 30 czerwca 1979 papież Jan Paweł II wyniósł go do godności kardynalskiej. W latach 1980-1984 pełnił funkcję prefekta Kongregacji dla Kościołów Wschodnich. Zmarł po ciężkiej chorobie w Rzymie w 1990 r. Pochowany został w katedrze lubaczowskiej.

Następca ks. abp. Józefa Gawliny

Po śmierci ks. abp. Józefa Gawliny, ordynariusza Kurii Biskupiej dla Polaków, jego następcą mianowany został 20 padziernika 1964 r. ks. infułat Edward Lubowiecki.

Ksiądz infułat Edward Lubowiecki

Urodził się 28 lutego 1902 r. w Kobylanach k. Krakowa. Święcenia kapłańskie otrzymał 20 września 1924 r. w Krakowie. Był długoletnim sekretarzem metropolity krakowskiego Księcia Kardynała Adama Sapiehy oraz dyrektorem Akcji Katolickiej. Od 1942 r. do 1945 r. był więźniem obozów koncentracyjnych Mauthausen i Dachau. W 1946 r. został Generalnym Wikariuszem Polskiej Diecezji w Niemczech. Po śmierci ks. abp. Józefa Gawliny został w 1964 r. mianowany jego nastepca w Polskiej Diecezji w Niemczech. Zmarł 12 grudnia 1975 r. we Frankfurcie i został pochowany w Krakowie