Duszpasterstwo obozowe

Duszpasterstwo polskie w okręgu monachijskim zostało zainicjowane jeszcze w czasie trwania II wojny światowej. Niespełna 20 km od Monachium znajdował się hitlerowski obóz koncentracyjny w Dachau, utworzony w 1933 r. W okresie od kwietnia 1940 r. do kwietnia 1945 r. przywieziono do niego ponad 35.000 Polaków, w tym 2000 polskich kapłanów. Kapłani ci spieszyli z posługą współrodakom przebywającym w poszczególnych blokach, organizując prowizoryczne miejsca kultu Bożego. Kiedy od lata 1941 r. księżom polskim nie wolno już było oficjalnie odprawiać Mszy św., czynili to potajemnie w niedziele przed brzaskiem dnia jeszcze wśród nocnych ciemności. Za kielich służyła wtedy szklanka, a za mszał przemycony do obozu potajemnie podręczny mszalik dla wiernych. Jeden z byłych więzniów dachauowskich pisze: „Kto raz był obecny na takim nabożeństwie, odprawionym z narażeniem życia wśród nocy, prawie jak przed wiekami w katakumbach, ten wynosił na dalsze życie obozowe nową siłę i wiarę w zwycięstwo dobra i sprawiedliwości".

Oprócz potajemnych Mszy św., były także potajemne spowiedzi i Komunie Święte udzielone więźniom przez polskich kapłanów po kątach, na miejscach pracy, w warsztatach, magazynach czy między pryczami w obozowym szpitalu. Urządzano także nabożeństwa majowe, czerwcowe i różańcowe na polach plantacji w Dachau. Księża polscy przebywający w obozie zakładali również tajne Kółka Różańcowe, Eucharystyczne i Maryjne. W ramach tego tajnego obozowego duszpasterstwa, miały miejsca – zwykle w niedzielne popołudnia – katechezy i pogadanki religijne, które kończyły się odśpiewaniem hymnu nadziei i wiary: „Christus vincit, Christus regnat, Christus imperat".

Na terenie obozu organizowana była również akcja polska Caritasu od 1943 r. Więźniowie polscy otrzymując paczki żywnościowe od rodzin z kraju organizowali pod przewodnictwem duszpasterzy zbieranie i rozdawnictwo żywności wśród współwięźniów nie mających od nikogo pomocy, szczególnie wśród tysięcy więźniów Rosjan.

W momencie wyzwolenia obozu dachauowskiego 29. 04. 1945 r. było w nim 761 kapłanów polskich. Wielu z nich nie mogło od razu opuszczać obozu ze względu na epidemię tyfusu.

Duszpasterstwo powojenne

3 czerwca 1945 r. władze amerykańskie przeniosły 5 tys. Polaków b. obozu koncentracyjnego w Dachau do dawnych koszar wojskowych na „Freimannie" w Monachium. W liczbie tej znalazło się 450 polskich kapłanów.

Wcześniej kilku kapłanów rozpoczęło posługę duszpasterską przede wszystkim w szpitalu obozowym w Allach k. Monachium. W obozie dla wysiedleńców w dzielnicy Freimann ks. Franciszek Jedwabski powołał do istnienia Centralę Duszpasterstwa Polskiego, która reprezentowała duszpasterstwo polskie wobec władz alianckich, niemieckiej hierarchii kościelnej oraz regulowała obsadę placówek duszpasterskich w Niemczech i w Austrii. Centrala ta została rozwiązana z chwilą powstania personalnej diecezji dla Polaków w Niemczech.

Formalnie Polska parafia w Monachium została ustanowiona 17.06.1945 r. przez ks. bpa J. Gawlinę. Siedziba parafii znajdowała się na Freimannie, a pierwszym proboszczem był ks. Stefan Leciejewski, kapłan diecezji poznańskiej.

Jesienią 1946 r. siedzibę parafii polskiej przeniesiono do kościoła św. Barbary przy Infanteriestr. 15. Świątynię tę o zniszczeniach wojny wyremntowała wcześniej Brygada Świętokrzyska Narodowych Sił Zbrojnych. Pomagali także żołnierze 1 Dywizji Pancernej gen. Stanisława Maczka. W 1948 r. Polska Kompania Wartownicza z Dachau ufundowała dla kościoła piękny dzwon.

Stąd też kościół św. Barbary stał się drogi sercu Polaków. W 1947 r. nowym duszpasterzem Polaków został ks. Władysław Ćwiklik, kapłan diecezji tarnowskiej, były więzień obozu dachauowskiego. Posługę tę spełniał do 31 marca 1952 r. 1 kwietnia 1952 r. obowiązki duszpasterza Polaków w Monachium i okolicy przejął ks. Paweł Kajka, kapłan diecezji siedleckiej, były profesor Wyższego Seminarium Duchownego diecezji podlaskiej. Lata wojenne spędził w obozach koncentracyjnych w Oświęcimiu i w Dachau. Po wyjściu z obozu został Inspektorem Nauki Religii oraz duszpasterzował w obozach DP w Niederlangen i Rheden. Pracował także w Kurii Biskupiej we Frankfurcie. Ks. Kajka dał poznać się jako gorliwy duszpasterz w ciągu swej 26 letniej posługi w Monachium, która nie była łatwa. W jednym ze swoich listów z 4.09.1956 r. do zaprzyjaźnionej rodziny tak pisał o parafii monachijskiej: „Monachium jako parafia jest ciężka. Ludzie rozrzuceni, zniemczeni, trudni, czasami nieuchwytni. Dzieci rzadko mówią po polsku. Rodacy są od 3-Maja, a nie od dnia powszedniego. Ale coś się robi i coś się udaje. To trudne Monachium mimo to nadaje ton polskiego życia w całej Bawarii".

W jednym ze swoich okólników z 1958 r., kierowanych do wiernych ośrodka duszpasterskiego w Dachau, ubolewał z powodu ich znikomego uczestnictwa w nabożeństwach w języku poskim w kościele na Etzenhausen: „Z przykrością stwierdzam, że znowu ostatnio wielu zapomina o polskim kościółku. Przypomnijcie go sobie. Wspomnijcie na czasy wojenne, jak tęskiliśmy wszyscy za polskimi obrzędami i jak w wielkiej tajemnicy na nie się schodziliśmy".

Ks. Kajka oprócz pracy ściśle duszpasterskiej troszczył sią bardzo o rozwój życia narodowo- patriotycznego. Kierował liczne okólniki do parafian w sprawie uroczystości religijno- narodowych, w pierwszym rzędzie w sprawie obchodu rocznicy Konstytucji 3 Maja. W ramach parafii działały 3 szkółki sobotnie, a także biblioteka, zasobna w najnowsze i dawne wydawnictwa, przyczyniając się do propagowania czytelnictwa polskiej książki. Corocznie odbywała się staraniem monachijskiego proboszcza, urządzona na wielką skalę, „Gwiazdka dla dzieci".

Parafia monachijska była bardzo zaangażowana w działalność społeczno-charytatywną. Apelowano do wiernych o ofiary na Caritas, aby spieszyć z pomocą bezrobotnym starcom, kalekom i dzieciom. Działalność parafialnego Caritasu wspierana była także przez Stowarzyszenie Polskich Kombatantów i Federację Kobiet Polskich w Kanadzie, które przysyłały – zwłaszcza z okazji świąt – ofiary pieniężne.

Nowa struktura duszpasterstwa (1978)

Chociaż reorganizacja duszpasterstwa polskiego w Niemczech polegająca na zniesieniu polskiej diecezji personalnej i poddaniu tegoż duszpasterstwa jurysdykcji niemieckich biskupów diecezjalnych nastąpiła już w 1975 r, to w archidiecezji monachijskiej weszła ona w życie dopiero kilka lat później. Ks. Jerzy Galiński CSsR, który przejął obowiązki proboszcza po ustępującym z racji zdrowotnych ks. prałacie Kajce 1 kwietnia 1978 r., z dniem 1 grudnia tegoż roku został z amianowany przez ks. Kardynała Josepha Ratzingera – ordynariusza archidiecezji München-Freising jako „Leiter der Polnischen Katholischen Mission München". Podobną nominację otrzymał ks. dr Jan Wolniak, duszpasterz Polaków w Monachium – Ludwigsfeld w 1967 r. Jego poprzednikiem był ks. Józef Omasta, który przybył do Ludwigsfeld w 1952 r.

W momencie przejęcia duszpasterstwa polskiego w Monachium przez ks. Jerzego Galińskiego liczba rodaków uczestniczących w nabożeństwach polskich była niewielka. Zapewne z tego między innymi powodu już w październiku 1978 r. ks. Galiński skierował prośbę do Kurii monachijskiej o przeniesieniu nabożeństw z kościoła św. Barbary do mniejszego ale pięknego kościoła św. Jerzego, znajdującego się w renomowanej dzielnicy Bogenhausen. Kuria monachijska przychyliła się do powyższej prośby i z dniem 1 października 1979 r. nabożeństwa w języku polskim zaczęto sprawować w kościele św. Jerzego. Biuro parafialne o powierzchni ok. 30 m2, ogrzewane żelaznym piecykiem, pozostało w dalszym ciągu przy Infanteriestr. 15. Usilne starania o centrum parafialne trwały 3 lata. Jesienią 1982 r., Kuria Arcybiskupia przyznała Polskiej Misji Katolickiej budynek przy Heßstr. 26, króry przez wiele lat był domem starców. Misja otrzymała pomieszczenia na I piętrze, piwnicę oraz kaplicę dzieloną z wiernymi Greckiego Kościoła prawosławnego. Gruntowna przebudowa pomieszczeń Misji, która była finansowana przez Kurię oraz Radę Miejską, rozpoczęła się w listopadzie 1982 r. Odszczurzanie i remonty przeprowadzane były przez 10 osobową ekipę pionierskich zapaleńców, wśród których na wyróżnienie zasługuje p. mgr Gabriela Mądry, która zajmowała się rachunkowością i planowaniem robót. Przed Świętami Wielkanocnymi 1983 r. centrum parafialne było już gotowe do użytku. 3 października tegoż samego roku ks. arcybiskup Bronisław Dąbrowski, sekretarz Konferencji Episkopatu Polski, dokonał uroczystej intronizacji kopii obrazu Matki Bożej Częstochowskiej, poświęconej i osobiście dedykowanej PMK w Monachium przez zmarłego Prymasa Polski, ks. kardynała Wyszyńskiego. Wiele ciekawych informacji z tego okresu można znaleźć na łamach wydawanego przez Misję misięcznika „Spotkania Monachijskich Parafian", który wychodził od 1978 do 1988 r.

Po wprowadzeniu stanu wojennego w Polsce PMK w Monachium bardzo aktywnie włączyła się w organizowanie pomocy dla uciskanych rodaków w kraju. Dzięki staraniom ks. proboszcza uzyskano pomieszczenie w budynku Caritasu przy Hirtenstr. 2, gdzie gromadzono żywność i odzież na wysyłkę do Polski. Apel o pomoc kierowany przez Misję za pośrednictwem środków masowego przekazu spotkał się z nadzwyczajnym odzewem ze strony Monachijczyków. Wielu przynosiło dary materialne i pieniężne. Sklepy i hurtownie darowały buty, koce, kołdry, słodycze, a apteki dostarczały lekarstw. Pakowaniem, segregowaniem oraz organizacją wysyłki do Polski zajmowali się parafianie. Kiedy na skutek ucisku politycznego w Polsce rozpoczął się masowy napływ emigracji postsolidarnościowej, centrum misyjne przy Heßstr. 26 było dla wielu pierwszym „dachem nad głową". Misja dawała nie tylko schronienie przybywającym rodakom, ale pomagała im w załatwieniu spraw azylowych, rozmaitych formalności w urzędach na policji i w szpitalach oraz organizowała dla nich bezpłatnie kursy j. niemieckiego. Zapewne ten ogrom nowych zadań socjalno-charytatywnych Misji sprawił, że w maju 1982 r. kuria monachijska przyznała Misji etat pracownika socjalnego. W związku z napływem emigracji solidarnościowej oraz przesiedleńców, kościół św. Jerzego okazał się zdecydowanie za mały, aby pomieścić tak wielką liczbę wiernych. Po usilnych staraniach ks. proboszcza i dzięki wstawiennictwu ks. arcybiskupa Bronisława Dąbrowskiego, od listopada 1985 r. nabożeństwa w j. polskim zaczęto sprawować w kościele św. Józefa, który może pomieścić ok. 1500 wiernych. Mając na uwadze tak znaczny wzrost liczby wiernych, kuria monachijska przyznała Misji etat dla drugiego duszpasterza.

Druga Misja

Po przejściu ks. prałata dr. Jana Wolniaka na emeryturę, z dniem 1 lutego 1989 r. przeniesiono Polską Misję Katolicką München – Ludwigsfeld do dzielnicy München – Neuperlach nadając jej nazwę: Polnische Katholische Mission II (rechts der Isar). Natomist opiekę duszpasterską nad wiernymi w München – Ludwigsfeld powierzono Polskiej Misji Katolickiej z siedzibą przy Heßstr. 26, która otrzymała nazwę: Polnische Katholische Mission München I (links der Isar).

Proboszczem PMK Monachium II został ks. Czesław Nowak, kapłan diecezji opolskiej. Kuria monachijska podjęła taką diecyzję po usilnych staraniach ówczesnego rektora PMK w Niemczech, ks. prałata dra Franciszka Mrowca, który argumentował, że w związku z dużym napływem Polaków w ostatnich latach do Monachium oraz wielką rozległością tego miasta, istnieje potrzeba jeszcze jednej jednostki duszpasterskiej. Do Misji na Neuperlachu przypisano ok. 3500 wiernych. Na miejsce sprawowania Mszy św. wybrano kościół św. Moniki. Początkowo gromadziło się na Mszach św. zaledwie kilka osób. Z biegiem czasu liczba wiernych zaczęła wyraźnie wzrastać. Przez pewien czas, sprawowane były też Msze św. w kościele św. Elżbiety i św. Tomasza. Ks. Nowak zainicjował sprawowanie Mszy św. z procesją na terenie obozu w Dachau w uroczystość Wszystkich Świętych. Od 1991 r. w tym nabożeństwie biorą udział wierni z obydwu Misji. Od samego początku istnienia Misji na Neuperlachu przywiązywano wielką wagę do corocznego odpustu ku czci Najświętszej Maryi Panny Królowej Polski. Na Mszę św. odpustową są zapraszani liczni kapłani, a po Mszy św. cała wspólnota parafialna gromadzi się na „agape". Ważnym wydarzeniem w życiu Misji była peregrynacja Obrazu Matki Bożej Częstochowskiej (10 – 16.11.1996), poprzedzona tygodniowymi misjami.

W realizacji wielorakich zadań duszpasterskich ks. proboszczowi śpieszyli z pomocą kapłani odbywający studia w Monachium: ks. Jarosław Jagiełło, ks. Tomasz Siuda, ks. Sławomir Śledziewski i ks. Artur Szczepanik. W 1992 r. została powołana pierwsza Rada Parafialna, która wydatnie wspierała ks. proboszcza w tworzeniu się wspólnoty parafialnej i w przygotowywaniu imprez.

Oprócz sprawowania sakramentów, katechizacji, pielgrzymek, odwiedzin więźniów (w Stadelheim), Misja angażowała się bardzo na płaszczyźnie kulturalnej. Wyrazem tego było założenie szkółki polskiej oraz szereg innych inicjatyw mających na celu promowanie kultury polskiej w tutejszym środowisku.

Dumą Misji był powstały w 1991 r. zespół pieśni i tańca pod nazwą „Polonez" zrzeszający dorosłych jak i dzieci, występujący podczas świąt państwowych i religijnych. Zespół wykonywał polskie tańce narodowe, które zawsze były nagradzane wielkim aplauzem tak przez Polonię jak i przez społeczność niemiecką.

Dużą popularnością wśród dzieci i dorosłych cieszyły się tzw. „Wiosenne Debiuty" organizowane przez Misję, począwszy od roku 1999. Występujące dzieci z obydwu Misji prezentowały umiejętności gry na różnych instrumentach muzycznych, wykonując utwory J. S. Bacha, A. Vivaldiego, W. A. Mozarta i innych słynnych kompozytorów. Honorowy patronat nach imprezą obejmował Konsulat RP w Monachium.

Dalsze zmiany

1 lutego 1991 r. funkcję proboszcza PMK München I, objął o. dr Stanisław Pławecki CSsR. Troską nowego proboszcza było ożywienie duszpasterstwa – zwłaszcza młodzieżowego oraz większe zaangażowanie laikatu w życiu wspólnoty parafialnej. Z jego inicjatywy zaczęły się odbywać cotygodniowe spotkania modlitewno – formacyjne dla młodzieży, które z biegiem czasu przyjęły formę spotkań oazowych we współpracy z Centrum Oazowym w Carlsbergu. Oprócz cotygodniowych spotkań młodzież zaczęła wyjeżdżać także na rekolekcje w Carlsbergu i Birkenstein.

Jesienią 1991 r. ks. proboszcz powołał do życia Radę Duszpasterską, w skład której obok duchownych wchodziło 15 osób świeckich. Po upływie 5 – letniej kadencji, w 1997 r. powołana została nowa Rada Parafialna, natomiast w 2002 r. odbyły się wybory do Rady Parafialnej zgodnie ze statutem archidiecezji monachijskiej. Jej przewodniczącym został p. prof. Piotr Małoszewski. Członkowie kolejnych kadencji Rady Parafialnej pracujący w trzech komisjach: liturgicznej, charytatywnej i kulturalnej, wydatnie wspierają posługę duszpasterzy w zakresie budowania wspólnoty wiary oraz podejmują działania mające na celu zachowanie tradycji i kultury polskiej, oraz udzielanie pomocy charytatywnej. Z jej inicjatywy rozpoczęto w 1994 r. wydawanie biuletynu parafialnego pt. „Wspólnota", który od 1999 r. wychodzi pod nazwą „Nasza Misja". Biuletyn w nakładzie 1500 egzemplarzy, liczący ponad 40 stron, ukazuje się z okazji Bożego Narodzenia i Wielkanocy.

W 1995 r. zawiązały się w Misji dwa Kręgi Rodzin, służące budowaniu „domowego Kościoła". Rodziny należące do Kręgu biorą udział w comiesięcznych spotkaniach formacyjnych oraz uczestniczą w rekolekcjach wyjazdowych. Od 1991 r. prowadzone są w Misji regularne kursy przedmałżeńskie, a od 2003 r. działa Poradnia Rodzicielstwa Odpowiedzialnego.

Inną ważną grupę duszpasterską, która powstała w Misji w 1999 r., jest Wspólnota Odnowy w Duchu Świętym „Effatha". Bierze ona aktywny udział w Forach Charyzmatycznych organizowanych dla wspólnot polsko-języcznych w Niemczech oraz była organizatorem IV Forum Charyzmatycznego, które odbyło się w Monachium od 4 do 6 lutego 2005 r., pod hasłem „Dotknąć i być dotkniętym". Wzięło w nim udział prawie 300 osób z około 20 polskojęzycznych wspólnot z całych Niemiec. W ciągu ostatnich lat powstały także inne grupy parafialne jak: Krąg Biblijny; Krąg Modlitwy Różańcowej oraz M łodzieżowe Dzieło Pomocy dla Czyśćca, chór parafialny oraz zespół wokalno – muzyczny „Redemptor", który występuje nie tylko w miejscowej Misji ale również w sąsiednich Misjach i parafiach niemieckich.

W posługę duszpasterską Misji od 1993 r. angażuję się Siostry Urszulanki, głównie na polu katechezy i animacji grup parafialnych.

Tradycją duszpasterstwa polskiego w Monachium jest organizowanie pielgrzymek. W ciągu roku organizowane są zasadniczo 3 pielgrzymki: do sanktuariów bawarskich (głównie do Altötting) oraz do Ziemi Świętej, do Rzymu, do sanktuarów maryjnych europejskich i pozaeuropejskich. Kilka razy młodzież Misji brała udział w spotkaniach lednickich.

Polska Misja Katolicka w Monachium przywiązuje dużą wagę do pielęgnowania języka i kultury ojczystej. Ważną rolę w tym zakresie spełnia szkoła sobotnio–niedzielna, której początki sięgają 1984 r. Jej dynamiczny rozwój zaznaczył się 1991 r. Aktualnie ma ona nazwę: Szkoła Przedmiotów Ojczystych przy PMK Monachium i liczy prawie 150 uczniów. Za całokształt jej działania jest odpowiedzialny Zarząd Szkoły, którego przewodniczącym jest ks. proboszcz. Z Zarządem Szkoły współpracuje Komitet Rodzicielski wybierany każdego roku. Dzieci podzielone na 7 klas uczą się języka polskiego, śpiewu, historii i geografii Polski oraz religii. Uczniowie klasy trzeciej mają lekcje religii przygotowujące ich do I Komunii Świętej. W niedziele odbywają się zajęcia w dwóch grupach: dla przedszkolaków i zerówki. Oprócz lekcji szkolnych, Szkoła organizuje liczne imprezy. Wśród nich na czele wybijają się „Jasełka" oraz festiwale Piosenki Dziecięcej organizowane od 1994 r. Od 1991 r. wydawany jest specjalny biuletyn na zakończenie roku szkolnego, obrazujący bogatą działalność Szkoły.

Szkoła Przedmiotów Ojczystych jest reprezentowana wobec władz świeckich przez parafialne stowarzyszenie „Katolickie Centrum Krzewienia Kultury, Tradycji i Języka Polskiego w Monachium e.v." , które zostało zarejestrowane przez Sąd Bawarski w 1999 r., uzyskując statut organizacji wyższej użyteczności społecznej. Od wielu lat Misja posiada bibliotekę, która aktualnie liczy ok. 5 000 książek i ponad 100 kaset wideo z polskimi filmami.

Dużym przedsięwzięciem kulturalnym Misji było przygotowanie IV Dnia Kultury Polskiej Misji Katolickiej w Niemczech, który odbył się 13 listopada 1999 r. w auli Uniwersytetu Ludwika Maksymiliana w Monachium. Dobrą okazją do prezentowania Misji, w tym także kultury polskiej w środowisku monachijskim, jest święto św. Benona, patrona Monachium, tzw. „Bennofest". Tego dnia organizowane są w centrum Monachium wystawy i spotkania ukazujące działalność parafii, organizacji katolickich, a także Misji obcojęzycznych. Polska Misja Katolicka Monachium I bierze udział w „Bennofest" od 1999 r. Przedstawiciele Rady Parafialnej przygotowują specjalne stoisko, przy którym udzielają zwiedzającym informacji o posłudze duszpasterskiej w Misji, jej działalności kulturalnej oraz rozdają biuletyny i prospekty o Polsce.

W życiu Polonii monachijskij ważną rolę odgrywają uroczystości religijno-patrotyczne organizowane regularnie w rocznicę odzyskania niepodległości 11 listopada oraz 3 maja. Odprawiane są wówczas Msze św. i wygłaszane okolicznościowe kazania i przemówienia w kościele św. Barbary, w którym z okazji 20-lecia Pontyfikatu Jana Pawła II, ks. arcybiskup Szczepan Wesoły odsłonił i poświęcił tablicę z napisem: „W tym kościele w latach 1946-1978 skupiało się pod patronatem księdza prałata Pawła Kajki życie religijno-patriotyczne Polaków – byłych robotników przymusowych, jenców wojennych, więźniów obozów koncentracyjnych oraz żołnierzy pełniącyh służbę przy Armii Amerykańskiej. Stąd były transmitowane do Polski Msze św. przez Radio „Wolna Europa". Tutaj modlił się w 1974 r. kardynał Karol Wojtyła, metropolita krakowski, późniejszy Jan Paweł II".

Charakter narodowy przybierają także obchody 1 listopada. Każdego roku wierni gromadzą się na modlitwie za zmarłych: przy grobie i pomniku Powstańców Styczniowych na Alter Südfriedhof, w kaplicy sióstr Karmelitanek na terenie byłego obozu koncentracyjnego w Dachau, przy Polskim Krzyżu na cmentarzu w Dachau (gdzie spoczywają ofiary obozu) oraz przy pomniku ku czci Polaków Ofiar nazizmu zamęczonych w KZ Dachau, odsłoniętym 1 maja 1999 r. Aktywny udział w uroczystościach religijno-patriotycznych bierze szczep ZHP „Białe Orły", który został założony przy Misji w 1993 r. W grudniu 1993 monachijski szczep otrzymał w opiekę sztandar Samodzielnego koła Oddziału b. Żołnierzy AK w Niemczech.

Parafia polonijna w Monachium prowadzi szeroko zakrojoną działalność charytatywną. Tak było w przeszłości tak jest po dzień dzisiejszy. Od 1992 r. członkowie Rady Parafialnej organizują regularnie zbiórki adwentowe i wielkopostne, podczas których ofiarodawcy otrzymują świece adwentowe oraz baranki wielkanocne. Zebrane ofiary przekazywane są ubogim rodzinom wielodzietnym w Polsce i ośrodkom dla dzieci specjalnej troski. Ponadto Rada organizuje jesienne koncerty charytatywne z przeznaczeniem na wyżej wymienione cele. W czasie obu wielkich powodzi w Polsce (1997 i 2001) zorganizowano dodatkowe zbiórki pieniężne i rzeczowe oraz jeden z Koncertów Charytatywnych. Zebrano ofiary i dary o łącznej wartości ponad 50 tys. DM, które zostały przekazane do Caritas Polska w Warszawie, do archidiecezji krakowskiej oraz diecezji sandomierskiej i tarnowskiej.

Misja udziela również pomocy także osobom żyjącym na miejscu, które borykają się z różnymi problemami egzystencjonalnymi, chodzi tu głównie o bezpłatną pomoc w załatwianiu spraw w urzędach niemieckich, w interwencjach, w tłumaczeniu i wypełnianiu formularzy, pisaniu podań itp.

Z myślą o osobach z problemem alkoholowym i ich rodzinach od 1997 r. funkcjonuje w soboty tzw. telefon zaufania, a w niedziele w godzinach popołudniowych odbywają się w pomieszczeniach Misji mityngi grupy Anonimowych Alkoholików. Przy monachijskiej Misji od 1999 r. pracuje też psycholog, który udziela porad w zakresie zdrowia psychicznego i prowadzi psychoterapię.

Połączenie Misji

W 2004 r. nastąpiła istotna zmiana w strukturze duszpasterstwa polskiego w Monachium. 31 sieprnia pracę w archidiecezji monachijskiej zakończył ks. proboszcz Czesław Nowak, który przez 15 lat kierował Polską Misją Katolicką Monachium II. Opiekę duszpasterską nad wiernymi polskojęzycznymi w dzielnicy Monachium – Neuperlach z dniem 1 września powierzono duszpasterzom Polskojęzycznej Misji Katolickiej Monachium I. W praktyce oznacza to istnienie tylko jednej Polskojęzycznej Misji Katolickiej w Monachium pod jednym kierownictwem. Niemniej jednak wierni na Neuperlachu mają zachowany ten sam porządek Mszy św. i nabożeństw odprawianych w kościele św. Moniki oraz mają do dyspozycji pomieszczenia parafialne przy Max-Kolmsperger-Str. 9a. Działają też dalej odrębne grupy parafialne, a także Rada Parafialna oraz Szkoła Przedmiotów Ojczystych. W tej nowej sytuacji wierni z dwóch wcześniej istniejących Misji częściej uczestniczą we wspólnych nabożeństwach, a Zarządy obu Rad Parafialnych jak również Zarządy Szkoły Przedmiotów Ojczystych i innych Organizacji ściślej współpracują ze sobą dla dobra monachijskiej społeczności polonijnej.

Literatura:

1. Archiwum parafialne, t. I – VII

2. Amtsblatt für das Erzbistum München und Freising, 1957, s. 36; 1978, s.448-449; 1988, s.365; 1989, s. 146; 2004, s.325.

3. Biuletyn „Wspólnota" nr 1 (1994); nr 3 (1995)

4. Biuletyn „Nasza Misja", Pascha 1999; Lato 1999; Boże Narodzenie 1999; Pascha 2000; Boże Narodzenie 2000; Boże Narodzenie 2001; Pascha 2002; Boże Narodzenie 2004; Pascha 2005.

5. Celt M. (Red), Monachium i Bawaria. Polski Przewodnik, Monachium 1960.

6. Dyczewski L., Polscy emigranci w Monachium, Znaki Czasu. 1989, nr 13,1. 51-67; 1989, nr 14, s. 124-143.

7. Dyczewski L., Polacy w Bawarii, Lublin 1992

8. Kopiczko A., Polonia w Monachium. Życie społeczne i religijne, w: W kraju i na wychodźstwie, Toruń 2001, s. 653-666.

9. Kronika Parafialna, t. I – VIII

10. Lech Ż., Polskie oczy w Monachium, Słowo, nr 49 (8-10.III 1996), s. 9.

11. Mrowiec Fr., (Red.) Księga jubileuszowa duszpasterstwa polskiego w Niemczech, Würzburg 1995, s. 76-77.

12. Sienkiewicz – Miś T. , 50 lat duszpasterstwa polonijnego w Niemczech. Polska Misja Katolicka w Monachium. Gość Niedzielny nr 36 (3.Xi 1995), s. 12.

13. Stawny S., Nie mamy się czego wstydzić. Polska Szkoła Sobotnia w Monachium I, nasze Słowo, nr 8 (53) 12-19.04., 1992, s. 13-14.

Opr. O. dr Stanisław Pławecki CSsR