Msza św. za śp. Andrzeja Dalkowskiego, nestora monachijskiej Polonii
W niedzielę 21 maja 2017 r. w kościele św. Józefa, pod przewodnictwem o. proboszcza dr. Stanisława Pławeckiego, sprawowana była Msza św. za śp. Andrzeja Dalkowskiego, nestora monachijskiej Polonii, zmarłego 15 maja br. Kazanie wygłosił o. Rafał Nowak. Podczas Mszy św. śpiewał chór parafialny. Licznie przybyli Polacy mieszkający w Monachium, by modlić się za zmarłego Andrzeja Dalkowskiego, znanego wszystkim opiekuna polskich grobów.Pogrzeb odbył się w Toruniu w poniedziałek 29 maja. Godz. 11 - Msza św. w bazylice katedralnej pw. św. Jana Chrzciciela i św. Jana Ewangelisty w Toruniu.
Po Mszy św. pogrzeb na cmentarzu św. Jerzego w Toruniu przy ul. Gałczyńskiego.
Po Mszy św. pogrzeb na cmentarzu św. Jerzego w Toruniu przy ul. Gałczyńskiego.
Andrzej Dalkowksi urodził 8 października 1927 r. w Toruniu. Był synem Romana i Marii. W Toruniu ukończył szkołę powszechną i gimnazjum handlowe.
Po wybuchu II wojny światowej, od 1943 r. zaangażował się w działalność konspiracyjną harcerstwa. Podczas okupacji stracił ojca w niemieckim obozie koncentracyjnym w Stutthofie. Był delegatem Rady Politycznej na Kraj. Po wojnie był poszukiwany za działalność niepodległościową przez funkcjonariuszy Komendy Miejskiej MO oraz Powiatowy Urząd Bezpieczeństwa w Toruniu. Wiosną 1951 r. przekroczył granicę i dotarł do amerykańskiej części Berlina. W Essen zaangażował się w działalność Rady Politycznej Stronnictwa Narodowego. Od 1952 r. był aktywnym członkiem delegatury Stronnictwa Narodowego na RFN. Do 1952 r. mieszkał na terenie Düsseldorfu, aby ostatecznie przeprowadzić się do Monachium. W międzyczasie w 1953 r. podjął służbę w polskich Kompaniach Wartowniczych i Technicznych przy Armii Amerykańskiej. W 1963 r. był sierżantem i szefem kancelarii Kompanii Wartowniczej Labour Service Signal (Kompania Wartownicza Sygnalizacyjna) w Monachium. Kilka lat po powstaniu Zjednoczenia Polskich Uchodźców (ZPU) na terenie RFN włączył się aktywnie w działalność tej organizacji. W ZPU pełnił wiele różnych funkcji m.in. w 1954 r. był członkiem Ogniska w Mannheim, a w latach 1958-1960 był przewodniczącym komisji rewizyjnej w zarządzie III Okręgu, w latach 1965-1969 był zastępcą członka zarządu głównego oraz zastępcą delegata do Rady ZPU z III Okręgu. W latach 1969-1973 był zastępcą członka zarządu głównego. W latach 1973-1983 był drugim wiceprezesem zarządu głównego oraz przewodniczącym komisji młodzieżowej przy zarządzie głównym. W 1983 r. został ponownie wybrany delegatem do Rady Narodowej w Niemczech, zastępcą delegata do Centralnego Związku Cudzoziemskich Uchodźców / Międzynarodowa Organizacja Uchodźców (niem.: Zentralverband für Ausländischer Flüchtlinge in der BRD – dalej czytaj: ZAF). W latach 1983-1984 został wybrany wiceprezesem zarządu głównego ZPU oraz delegatem do ZAF i Oddziału Rady Narodowej. W międzyczasie został 28 października 1981 r. przewodniczącym Rady Parafialnej przy Polskiej Misji Katolickiej w Monachium. W 1990 r. po 37 latach pracy w Kompaniach Wartowniczych przeszedł na emeryturę. W dniu 14 września 1990 r. otrzymał honorowe członkostwo w 69 batalionie przy 236 i 534 Kompanii Sygnalizacyjnej Armii Amerykańskiej. Zawsze aktywnie włączał się w życie kulturalne Polaków w Niemczech. Działał również w Polskiej Parafii i Diecezji Polskiej w Niemczech - Polskiej Misji Katolickiej w Monachium. Współpracował z redakcją czasopisma „Polak". Był głównym orędownikiem i przedstawicielem Muzeum w Rapperswilu na Niemcy Zachodnie. W 1997 r. zaangażował się wspólnie z Konsulatem Generalnym Rzeczypospolitej Polskiej w Monachium w przeniesienie z cmentarza Wesfriedhof na cmentarz Perlacher Forst ciał zmarłych po wojnie żołnierzy z Brygady Świętokrzyskiej. W 1999 r. przyczynił się do postawienia pomnika upamiętniającego pomordowanych w KZ Dachau na cmentarzu Leitenberg w Monachium. Od lat troszczył się i opiekował polskimi miejscami pamięci w Niemczech, pełnił rolę nieformalnego kustosza tych, tak ważnych dla Polski i polskiej sprawy miejsc. W 2003 r. założył fundację im. Romana i Marii Dalkowskich w Toruniu, której celem jest popularyzacja wiedzy o rodzinie walczącej o Polskość na Pomorzu w czasie II wojny światowej. Tablica pamiątkowa, która upamiętnia działalność jego rodziców i miejsce spotkań konspiracyjnych w czasie drugiej wojny światowej, została wmurowana w Toruniu przy ul. Łaziennej 30. W 2009 r. jego Fundacja została wyróżniona przez Marszałka Województwa Kujawsko-Pomorskiego: Unitas Durat Palatinatus Cuiaviano - Pomeraniensis.
Życiorys na podstawie informacji Konsulatu RP w Monachium według opracowań dr Łukasza Wolaka
Po wybuchu II wojny światowej, od 1943 r. zaangażował się w działalność konspiracyjną harcerstwa. Podczas okupacji stracił ojca w niemieckim obozie koncentracyjnym w Stutthofie. Był delegatem Rady Politycznej na Kraj. Po wojnie był poszukiwany za działalność niepodległościową przez funkcjonariuszy Komendy Miejskiej MO oraz Powiatowy Urząd Bezpieczeństwa w Toruniu. Wiosną 1951 r. przekroczył granicę i dotarł do amerykańskiej części Berlina. W Essen zaangażował się w działalność Rady Politycznej Stronnictwa Narodowego. Od 1952 r. był aktywnym członkiem delegatury Stronnictwa Narodowego na RFN. Do 1952 r. mieszkał na terenie Düsseldorfu, aby ostatecznie przeprowadzić się do Monachium. W międzyczasie w 1953 r. podjął służbę w polskich Kompaniach Wartowniczych i Technicznych przy Armii Amerykańskiej. W 1963 r. był sierżantem i szefem kancelarii Kompanii Wartowniczej Labour Service Signal (Kompania Wartownicza Sygnalizacyjna) w Monachium. Kilka lat po powstaniu Zjednoczenia Polskich Uchodźców (ZPU) na terenie RFN włączył się aktywnie w działalność tej organizacji. W ZPU pełnił wiele różnych funkcji m.in. w 1954 r. był członkiem Ogniska w Mannheim, a w latach 1958-1960 był przewodniczącym komisji rewizyjnej w zarządzie III Okręgu, w latach 1965-1969 był zastępcą członka zarządu głównego oraz zastępcą delegata do Rady ZPU z III Okręgu. W latach 1969-1973 był zastępcą członka zarządu głównego. W latach 1973-1983 był drugim wiceprezesem zarządu głównego oraz przewodniczącym komisji młodzieżowej przy zarządzie głównym. W 1983 r. został ponownie wybrany delegatem do Rady Narodowej w Niemczech, zastępcą delegata do Centralnego Związku Cudzoziemskich Uchodźców / Międzynarodowa Organizacja Uchodźców (niem.: Zentralverband für Ausländischer Flüchtlinge in der BRD – dalej czytaj: ZAF). W latach 1983-1984 został wybrany wiceprezesem zarządu głównego ZPU oraz delegatem do ZAF i Oddziału Rady Narodowej. W międzyczasie został 28 października 1981 r. przewodniczącym Rady Parafialnej przy Polskiej Misji Katolickiej w Monachium. W 1990 r. po 37 latach pracy w Kompaniach Wartowniczych przeszedł na emeryturę. W dniu 14 września 1990 r. otrzymał honorowe członkostwo w 69 batalionie przy 236 i 534 Kompanii Sygnalizacyjnej Armii Amerykańskiej. Zawsze aktywnie włączał się w życie kulturalne Polaków w Niemczech. Działał również w Polskiej Parafii i Diecezji Polskiej w Niemczech - Polskiej Misji Katolickiej w Monachium. Współpracował z redakcją czasopisma „Polak". Był głównym orędownikiem i przedstawicielem Muzeum w Rapperswilu na Niemcy Zachodnie. W 1997 r. zaangażował się wspólnie z Konsulatem Generalnym Rzeczypospolitej Polskiej w Monachium w przeniesienie z cmentarza Wesfriedhof na cmentarz Perlacher Forst ciał zmarłych po wojnie żołnierzy z Brygady Świętokrzyskiej. W 1999 r. przyczynił się do postawienia pomnika upamiętniającego pomordowanych w KZ Dachau na cmentarzu Leitenberg w Monachium. Od lat troszczył się i opiekował polskimi miejscami pamięci w Niemczech, pełnił rolę nieformalnego kustosza tych, tak ważnych dla Polski i polskiej sprawy miejsc. W 2003 r. założył fundację im. Romana i Marii Dalkowskich w Toruniu, której celem jest popularyzacja wiedzy o rodzinie walczącej o Polskość na Pomorzu w czasie II wojny światowej. Tablica pamiątkowa, która upamiętnia działalność jego rodziców i miejsce spotkań konspiracyjnych w czasie drugiej wojny światowej, została wmurowana w Toruniu przy ul. Łaziennej 30. W 2009 r. jego Fundacja została wyróżniona przez Marszałka Województwa Kujawsko-Pomorskiego: Unitas Durat Palatinatus Cuiaviano - Pomeraniensis.
Życiorys na podstawie informacji Konsulatu RP w Monachium według opracowań dr Łukasza Wolaka
